VPRO    "Omstander"

In zijn column "Omstander" van 13 december 2016 in de VPRO gids vraagt Hugo Blom zich af of hij iets moet doen, daar moet ik toch even op reageren.

"Nu is moeten vooral het domein van de calvinist, maar het lijkt me absoluut tijd voor de VPRO om iets te doen. Na zo'n 35 jaar toenemende segregatie heeft de vervreemding in ons kikkerlandje een bedenkelijk peil bereikt, elite en volk verstaan elkaar niet meer."

Een piramide of een eindeloos spoor   

_{Het is maar wat je ziet...}

Je kunt je vrede voorstellen als de top van een piramide. De treden omhoog zijn de obstakels er naar toe.

Hoeveel treden het nog naar de top is hangt af van de situatie in je land.

De treden omhoog zou je kunnen omschrijven als verschijnselen waar je mee moet kunnen omgaan om in vrede te leven.

Volgens sommigen is die trap onzin en is er geen weg naar vrede er is, alleen maar een eindeloos spoor.

Als dat beeld van een trap naar vrede je niet zo past wat dan te denken van een canon voor vrede?

Nee, ik bedoel niet zo'n schiet ding, maar een canon voor vrede.

Een canon voor vrede is het geheel van teksten, beelden, kunstwerken en gebeurtenissen die een referentiekader voor vrede vormen.

Vrede maken, er zijn mensen die denken dat dat onmogelijk is, dat is een comfortabele gedachte.... voor luie mensen.

de anderen 2.0

peace please.

Hoe we omgaan met de ander, het respect voor wat anders is, bepaald de mate van beschaving in een land. Zodra je afzetten tegen de ander in de mode komt ligt er geweld op de loer.

De anderen.nl is een website over omgaan met de ander.

De website is het gevolg van een project dat begon in 2000 met een heftige voorstelling voor jongeren.

De voorstelling, over een trein naar Dachau was aanleiding om lesmateriaal te ontwikkelen over de relatie tussen het geweld toen, in Dachau en geweld vandaag de dag.

Uitgangspunten daarbij waren dat oorlog en geweld niet alleen onwenselijk, maar ook overbodig zijn en dat we, juist nu, 70 jaar na het einde van die oorlog stevig aan de bak moeten om vrede ook in de toekomst te bewaren. Immers wie het heeft meegemaakt is uit beeld en de zekeringen die zij tegen herhaling aanbrachten zijn dus niet meer vanzelfsprekend.

Er hangt een prijskaartje aan vrede

Als we het hebben over de prijs van vrede dan praten we meestal over een oorlog.

Over het lot van mensen die zich verzetten tegen onrecht en daar met hun leven voor betalen.

Of we hebben het over een strijd die tot vrijheid moet leiden.

In ieder geval hebben we het dan over iets ver weg en buiten onszelf, want wij hebben immers vrede en willen echt geen oorlog toch?

Maar wat te denken van die oorlog aan de randen van Europa, de populariteit van dictators en de onvrede van grote groepen mensen in eigen land? Hoe vanzelfsprekend is vrede? De mensen die de oorlog hebben mee gemaakt herkennen ook de nieuwe vormen van fascisme meteen, maar hoe zit dat met de generaties die de oorlog alleen van horen zeggen kennen zijn die wel gewapend tegen de verleiding van fascisme?

Wordt het niet eens tijd om lering te trekken uit de geschiedenis en de verschijnselen die oorlog maken te benoemen? en wanneer zetten we de verschijnselen die vrede maken eens in de hitlijst?